Survivallen in the jungle van Suriname.

Hier volgt dan echt het aller, allerlaatste verhaal van mijn 3 maanden stage in Suriname:

5 dagen overleven in de jungle.
Zaterdagochtend hadden wij natuurlijk al onze tassen klaar staan voor vertrek en waren we de eerste die klaar stonden om te vertrekken op de afgesproken plek. Voor alles op het laatste moment doen en vervolgens te laat te komen hoeven wij niet te integreren. Het enige verschil met Nederland is dat ik me er in Suriname minder voor schaam, ze maken er dan ook geen probleem van.
In de bus moesten we nog even onze slaap te kort in halen, maar daar kregen we niet zoveel tijd voor. Achterin de bus werden we namelijk elke keer omhoog gegooid door de hobbels in de weg. Gelukkig had Jaqueline (gids) dit ook door en gaf ze ons een andere plek. Wat betekende dat Marleen en ik gescheiden werden en ik naast een nog onbekende jongen kwam te zitten. Echter bleek hij toch iets minder onbekend hij logeerde namelijk ook met zijn broer, zus en moeder op de Van Roosmalenstraat op nummer 1, wat een toeval! Verder bestond onze groep uit een jongen die ook stage loopt in Suriname, zijn vriendin en zijn ouders.
Na een lange busrit kregen we onze eerste portie rijst en mochten we vervolgens in de boot stappen, die eerst nog een tijdje op zich liet wachten. Daar maakten we ook kennis met onze tweede gids Kamanou. In de boot kregen we wel de tijd om even wat te slapen, totdat we ineens heel veel donkere wolken zagen en we ons moesten verstoppen in onze poncho’s. Onder die doorweekte, natte, koude poncho heb ik helaas zo’n 3 uurtjes rillend doorgebracht. Het leek wel een eeuwigheid te duren, van de mooie natuur om me heen kon ik ook geen glimp meer vangen. Marleen kreeg het zelfs toen nog voor elkaar om in slaap te vallen en ik zag alleen maar dat het ineens donker aan het worden was, schemering kent Suriname niet dus ging dat ook behoorlijk hard. Eindelijk dan een lichtje van onze slaapplaats, met aan wal een heerlijke koude douche, een mooi hutje met twee heerlijke bedjes, heerlijke rijst van Mevrouw Carla en de mensen om me heen die bleven zingen en lachen bleef ik dat natuurlijk ook doen. Na een potje yatzee ben ik lekker mijn bedje ingekropen, wat kan slapen dan toch heerlijk zijn.

De volgende ochtend wakker worden was ook geen straf, terwijl Marleen de deur van ons hutje opende zag ik de palmbomen aan het water staan vanuit mijn bed.
Na het ontbijt was het tijd om Loko Loko (zo heette de omgeving) te verkennen, met de boot brachten we eerst een bezoekje aan een marrondorp in Frans-Guyana. Hier woonde ook de oma van Kumaloe. De kinderen waren vonden het wel interessant dat wij langs kwamen, of kwam dat door ons fototoestel? Ze wilde in ieder geval graag poseren en met zulke schattige kindjes op de foto vonden wij natuurlijk ook geen probleem. Sommige kinderen hadden niks anders dan een touwtje om hun middel, dit is om de boze geesten weg te jagen. Na dit bezoek stapte weer in de boten, nu twee kleinere om door de smalle creek heen te kunnen varen. We gingen namelijk opzoek naar een waterval waar meerdere mensen al een tijd naar op zoek waren. Het water stond nu erg hoog, waardoor onze kansen vergroot werden. Als er ergens tijden geen mensen zijn geweest, gaat de natuur lekker haar eigen gang en dat zorgde ervoor dat wij met een kapmes de takken we moeste kappen. Dit deed Kumaloe voor ons in de boot en aan land gekomen hadden we een aantal lokale gidsen die dit voor ons deden. Uiteindelijk vonden we ergens een klein watervalletje, er moest ergens een grotere zijn dus liepen wij verder en verder het tropische regenwoud in. Deze wandeling in het tropische regenwoud was natuurlijk niet compleet zonder regen, dus kregen wij weer een harde stortbui over ons heen. Meer water kregen we niet te zien, de waterval was namelijk onvindbaar. Na wat bananen- en cassavechips zijn we omgedraaid, na een kort bootritje kregen we weer een heerlijke lunch met rijst en nog veel meer lekkers van Mevrouw Carla. Kumaloe had ons beloofd om in zijn huis zijn muziek te laten horen, dus brachten we aan zijn dorp een bezoek. In het dorp aangekomen hadden we direct onze handen vol met kinderen die met ons het hele dorp rond liepen, iets dat ik alleen maar heel erg mooi vond want wat zijn die kindjes toch schattig. In het huis van Kumaloe stond een bank met daarboven allerlei uitgeknipte plaatjes aan de muur. Achter die muur stond zijn bed met allerlei kleren en andere spullen er omheen. Tegenover de deur, achter de deur stond een grote instalatie waaruit de muziek schalde. Geen probleem in zo’n dorp, het mag allemaal. De stroom kwam binnen door een zonnepaneel op het dak. Na een paar nummers met z’n alle in dat voor ons doende kleine huisje gedanst te hebben gingen we weer verder met een bijzondere rondleiding door zijn dorp. Na weer een heerlijke rijstmaaltijd met vis en onze reisgenoten geleerd hoe je met kaarten professioneel moet pesten hadden we een feestje. Een van onze medereizigers was namelijk om 12 uur jarig, tussen de Nederlandse en Surinaamse tijd in ging de muziek aan met wat drankjes erbij. Best moeilijk om goed te dansen op dat Surinaamse ritme, heb me lang niet zo stijf meer gevoeld

De volgende dag moesten we weer vroeg op, helaas had ik de schoolboot die aankwam met de kinderen net gemist. Naast de plek waar wij logeerde stond namelijk de lagere school van Loka Loka en daar kwamen de kinderen naar toe in de schoolboot. Na het ontbijt was het tijd om afscheid te nemen van Jaqueline en vier andere van onze groep. Wij gingen met zes van onze groep verder met Kumaloe, de bootsmannen en Mevrouw Carla. Gelukkig hadden we op deze dag een stuk minder regen en zijn we heerlijk in het zonnetje op de boot bijgekleurd. Na een bezoekje aan stoelmanseiland waar o.a. we het vliegveld en het ziekenhuis hebben mogen bewonderen kwamen we vrij vroeg aan op onze slaapplaats. Deze nacht zouden we namelijk op een andere plek slapen, dit keer in een hangmatten kamp. Die middag hebben we ons vermaakt met spelletjes, Parbobier en baden in de creek. ’s Avonds ben ik na een slaapverhaaltje over de spin Ananshi bij kaarslicht lekker in mijn hangmatje in slaap gevallen.

Dinsdag zouden we verder trekken naar onze eindbestemming: Drietabbetje. Eerst was het nog tijd voor een stevige wandeling door de jungle. Waar we regelmatig hindernissen tegenkwamen, boomstammen die als brug diende over de creekjes, gladde modder en creekjes waar we dwars doorheen moesten. We gingen ook voor het avontuur, dus dat kregen we ook. Uiteindelijk kwamen we aan bij een schitterende waterval waar we heerlijk gedoucht hebben. Bij de terugweg hebben we nog even een vrouw uit het dorp geholpen met zakken cassave sjouwen, best zwaar….
Na weer een heerlijke lunch met rijst en een boottochtje kwamen we aan in Drietabbetje, waar we weer ons hangmatten kamp inrichten en inkopen gingen doen bij een echte supermarkt. Drietabbetje bestaat uit drie eilanden en er wonen ruim 1000 mensen, best een groot dorp dus. Waardoor er ook meer luxe was dan in het vorige dorp. ’s Avonds gingen wij dan ook naar de plaatselijk dancing bar, met alleen maar mannen. Dit was ook te merken aan de wc (ik dacht dat ik het wel gehad had na het gat in het vorige dorpje… niet dus), ik bijna niet beschrijven hoe het eruit zag: alleen twee muurtjes van hout (waardoor iedereen je kon zien) en alleen de een betonnen vloer eigenlijk. Na weer wat parbo biertjes en dansen met de Surinaamse mannen op Surinaamse muziek zijn we weer heerlijk in onze hangmatten gekropen.

Woensdag kregen we een rondleiding door het dorp, iets wat ik nog niet eerder van had gehoord was een huis dat ze daar hadden voor vrouwen met hun maandelijkse problemen, de vrouwen woonden dan daar voor die dagen en niet meer bij hun man.
Na de rondleiding heb ik nog even gekletst met Willy, hij woont in Paramaribo en in Drietabbetje. Bijzonder om te horen van iemand die er echt woont waarom mannen bijvoorbeeld meerdere vrouwen hebben. Helaas was het na een plons in de rivier tijd om te gaan, de reis terug naar Paramaribo was echter ook heel bijzonder: met een klein vliegtuigje vlogen we over Suriname. Alles wat we zagen was alleen maar GROEN.

Terug naar Nederland.
De laatste dagen bestond uit inkopen doen, bagage op de post doen, tas inpakken en heel snel haasten en wegwezen en nog even vlug naar stage om de verslagen op te halen, ik voelde me net een popster terwijl alle kinderen zo om me heen stonden te juichen. Mijn mentor zwaaide ons met tranen in de ogen uit. Door al het gehaast was het verlaten van Suriname niet zo’n leuk afscheid dus laten we het daar verder maar niet meer over hebben……
Na 3,5 uur vertraging vlogen we eindelijk terug naar Amsterdam, waar ik vanuit het vliegveld ‘Welkom thuis’ zag staan. Dat mijn ouders en zusjes er zouden zijn wist ik, maar het was natuurlijk wel een verrassing dat Marieke er stond. Ook ’s avonds thuis was er een supriseparty voor me geregeld, nog bedankt hiervoor! Zo was het toch ook weer fijn om thuis te zijn. Na een dikke week thuis te zijn en weer te moeten beginnen met het leventje hier zou ik toch zo terug willen vliegen. Met mooie en leuke herinneringen zal ik vaak terug denken aan mijn eerste en hopelijk zeker niet mijn laatste (langere) reis. Ik ben al aan het fantaseren over een volgend project en Suriname zal ik ook zeker nog een keer heen vliegen.

Met dit verhaal is nu toch echt een einde gekomen aan mijn 3 maanden Suriname, heel erg bedankt voor alle leuke reacties die ik vanuit Nederland van jullie kreeg. Het is erg fijn om iets te horen van jullie allemaal als je zo ver wegbent.