Brace zonder Brace.

Omdat ik het niet kan nalaten een beetje in detail te treden, de kleine dingen wil ik jullie ook niet ontnemen deze keer mijn verhaal in 2en gesplits. Een beetje rekening houdend met jullie concentratie problemen ;)


Eerste week.
De rest van mijn eerste week vakantie was het best vreemd om Maya en Nina al te zien met hun familie terwijl Evelien en ik nog moesten wachten. Toch zijn we die week ook wel doorgekomen met een dagje met de families naar Cola Creek (helaas werd dit wel een dagje met heel veel water, niet alleen uit de creek maar ook erg veel uit de lucht… :( De tropen is ook niet altijd alles.) Woensdag hebben Evelien en ik ons lekker laten verwennen door een pedicure en een massage.

Alweer familie op bezoek.
Donderdag ging Evelien haar ouders ook ophalen, ik moest nog een dagje wachten. Dat was toch nog best lang. Maar op vrijdag mocht ik dan ook eindelijk mijn ouders en zusjes op te halen. Iets dat ze niet wisten, 4 mensen + 1 taxichauffeur = de auto zit vol, maar ik had stiekem een busje geregeld.
Natuurlijk hadden zij ook weer vertraging en moest ik 1,5 uur op Zanderij wachten. Best saai hoor op een stoeltje in de zon alleen maar te moeten wachten. Uiteindelijk kwamen er mensen naar buiten, maar ik zag nog geen een Nederlands gezin naar buiten lopen. Alleen maar Surinamers die zich ook verenigde met hun families. Na lang wachten zag ik papa en Brecht naar buiten komen. Vooral papa moest even kijken voor hij zijn dochter herkende: “Jij zou hier toch nog niet zijn.” Maar gelukkig vonden we allemaal wel leuk om elkaar te zien. Nu nog wachten op Bea en Lenn. Die waren ook verbaasd, die lieve Lenn zei: “Ik had zin om jou te zien.” In de bus keken ze hun ogen uit. Lenn: “Wat is het anders hier, wat gek! Moet je daar lang aan wennen?” Ik vertelde dat ik nog steeds wel mijn ogen uit keek, maar dat de omgeving wel steeds vertrouwder wordt. Na 10 minuten zei zij nuchter: “Ik ben er nu al weer aan gewend hoor.”

Brace zonder Brace.
Het weekend hebben we het rustig aan gedaan, eten, stappen en door de palmentuin gewandeld. Voor zondag hadden we kaartjes voor Brace bemachtigd. Van twaalf tot twaalf zou het feest zijn op White Beach. Een taxichauffeur die wij ook kende ging ook, dus konden we met hem meerijden. Iets dat ons ook nog gezellig leek, samen met Brecht, Karlien en Marleen stonden we vroeg op om te zwemmen en te feesten. Bij White Beach aangekomen bleek het feest wat later te beginnen. Er was al wel een leuk sfeertje, muziek, we konden zwemmen en een heerlijk zonnetje. Rond 7 uur konden we dan eindelijk richting podium lopen. Waar eerst Surinaamse muziek werd gespeeld, heerlijk stonden we met onze blote voeten in het strand naar de muziek te luisteren, wat helaas al snel eentonig werd. Het begon ons echter wel op te vallen dat de taxichauffeur nog steeds aan de whisky zat. We hadden daarover ’s middags al wat tegen hem gezegd, waarop hij grapjes begon te maken dat wij wel naar huis konden rijden. Nu werd het echter later met meer whisky, iets dat wij toch niet zo’n fijn idee vonden. Marleen vroeg hem wat hij dronk en toen hij antwoordde met whisky zei ze dat wij niet meer bij hem in de auto zouden stappen als hij door bleef drinken. Helaas deed hij dit wel en zagen wij dat hij niet meer recht liep. We besloten dat we onze spullen uit de auto wilden pakken en dan zouden kijken hoe we een taxi zouden kunnen krijgen. Ondertussen was het al half 10 en nog steeds geen Brace of Damaru (onze Surinaamse held). Na mijn moed bij elkaar geraapt te hebben zag het ernaar uit dat ik moest zeggen dat we onze spullen moesten pakken, iets dat natuurlijk ook weer niet leuk is om te zeggen tegen iemand die wel grappig en gezellig kan zijn, vertelde ik hem dat wij onze spullen wilde pakken omdat we niet meer bij hem in de auto durfde te stappen. Hij begon te rennen, wij erachteraan, hij rende ook nog de verkeerde kant op. Wij wezen hem waar de auto stond en hij gooide de achterbak open. Daar begon hij te schreeuwen: Dat wij hem zo behandelde omdat hij zwart was, dat hij nog zoveel voor ons had gedaan en geen geld had. Dat hij toch niet het risico zouden nemen om mensen dood te rijden of zijn eigen auto in deuken.
Uiteindelijk keerde hij zich tot mij: “Ik dacht dat ik je goed kende, maar je bent een echte bitch.” Wij besloten met onze spullen aan te lopen, hij bleef maar doorrazen. Hij sprong uiteindelijk de auto in en scheurde weg. Nina en Evelien konden we niet bereiken om te vertellen wat er gebeurd was en dat wij naar huis kwamen, na een tijdje belde Nina terug. Nina vertelde dat hij (ik zal zijn naam maar niet noemen op internet, toch nog enige privacy voor onze zatlap) bij ons thuis aan de poort stond te schreeuwen. Hij wilde mijn moeder spreken om te vertellen hoe slecht ik me gedragen had, wij zouden jaloers zijn omdat hij met andere meisjes aan het praten was. Tenslotte beschuldigde hij er Nina ook nog van dat zij zo tegen hem praatte omdat hij zwart was (waarom waren wij naar Suriname toegekomen????). Gelukkig heeft onze huisbaas hem toen weggestuurd, waar hij nog enige walm whisky achterliet. Uiteindelijk zijn wij ook veilig thuis gekomen.


Wordt vervolgd.... de volgende keer:

- Indianendorp.
- Zeeschildpadden.
- Slangen.
- Apen.
- Brownsberg.
- Cocktails en nog veel meer....