De tijd vliegt in Sweeti Sranan

Stage.
Na de vakantie moesten we weer even wennen aan het vroeg opstaan, op school aangekomen ben ik dan meestal wel wakker.
Mijn mentor is in de afgelopen weken weer een aantal dagen ziek geweest, ik heb die dagen de klas overgenomen. Het was fijn om te merken dat dit een stuk minder vermoeiend was dan in de tweede stageweek toen ik de klas overnam. De dagen verliepen een stuk rustiger voor mezelf, wel merk je meteen dat je alleen veel minder aandacht hebt voor de individuele leerlingen. Zeker in het klassikale onderwijs.
Marleen en ik hadden afgesproken om een uitje met onze twee klassen te organiseren, als afscheid en voor de organisatorische competentie. We hebben besloten om met de kinderen naar de Paramaribo Zoo te gaan, na enige voorbereiding was het dinsdag dan zover. Helaas bleef de regen maar door stromen, maar daardoor hebben wij ons uitstapje niet tegen laten houden. De kinderen hadden volgens mij niet eens in de gaten dat het regende, door de plassen stampen en heel vies worden is toch ook het leukste dat er is? De kinderen hebben veel plezier gehad en over de dieren in Suriname geleerd. Op school kregen ze nog een ijsje en hebben we in tijdens een dramaspelletje de dieren nagespeeld.
Deze week kreeg ik van mijn mentor een mooi compliment, een jongen uit mijn klas heeft al vanaf klas 1 gedragsproblemen, dit werd elk jaar erger. Mijn mentor zei dat hij door mijn aandacht voor de individuele leerling erg vooruit was gegaan. Ik had ook gezien dat hij erg vooruit is gegaan, maar om te horen dat dit aan mij ligt is natuurlijk wel weer goed voor mijn zelfvertrouwen als leerkracht :D
Nog maar 3 dagen en dan zit stage erop, deze week hadden Nina, Marleen, Evelien en ik het tijdens onze dagelijkse stage evaluatie bij de lunch over dat 3 maanden stage eigenlijk veel te kort is. Om echt iets te kunnen bereiken moet je eigenlijk een heel jaar blijven, maar in deze 40 dagen stage heb ik al wel heel veel geleerd en ik hoop de kinderen ook van mij. Misschien dat ze later nog wel eens zullen denken aan hun juffrouw uit Nederland. Ik denk in ieder geval dat ik dit klasje niet snel zal vergeten.
Als afscheid zijn we gisteren ook nog met de collega’s weggeweest naar Republiek, daar hebben we heerlijk gegeten en met de kinderen van onze collega’s in de kreek gezwommen. Nu verwachten we onze mentoren met hun kinderen nog bij ons thuis op bezoek.

Slempen & Salsa.
Met salsa en bachacha zijn we ook nog steeds braaf bezig, elke woensdag en vrijdag op les. Vorige week donderdag zijn Marleen en ik ook weer bij de Havana Lounche wezen stappen om te dansen en te kijken naar al die andere mensen. De volgende dag viel het best mee met de vermoeidheid op stage, zonder alcohol kom je ver.
Ook slaan we geen zaterdagavond of vrijdag over om de Surinaamse kroegen, feestjes en discotheken af te gaan. Zo zijn we naar een feest in de Blue Bell geweest waar THC (een onbekende band voor mij) op kwam treden en de DJ’s waren ook niet verkeerd. Rond 4 uur wilde we gaan, uiteindelijk werd dat 6 uur. In die uurtjes hebben we nog wel mooi even op het VIP podium mogen staan. Dat leverde toch weer een gesprekje, foto en telefoonnummer met/van THC op ;)
De zondag werd het natuurlijk uitslapen en ’s avonds naar een filmfestival met films uit allerlei landen geweest. Wij kozen natuurlijk voor een Surinaamse film. Na het oplossen van enige technische problemen kon de film eindelijk straten en is hij nog maar een keer uitgevallen, het was wel even wennen om naar een film te kijken die op een andere manier gemaakt wordt dan je gewend bent. Daardoor werd het natuurlijk wel interessanter en zo hebben we ons nog meer in Suriname kunnen verdiepen.

Jeepsafari.
Afgelopen weekend was het laatste weekend dat we nog vrij hadden om iets met z’n 4en te doen. Een tripje hadden we nog niet gemaakt met z’n 4en dus daarom vonden we dat dat dit weekend maar eens moest gebeuren. Nu we al een aantal gidsen kenden besloten we het via hun te regelen, dit scheelt natuurlijk een hoop in de kosten en we blijven toch Nederlanders hè!? Na een paar telefoontjes dachten we het wel geregeld te hebben, alleen de tijd van ophalen moest nog definitief worden. Zoals altijd kan ik er niet tegen als ik niet precies weet hoe laat, wat, waar en wanneer. In ieder geval niet als ik mensen nog niet zo goed ken…. mijn voorgevoel bleek ook weer te kloppen. Want na een middagje bruin bakken bij het zwembad leek alles geregeld te zijn, rond 9 uur zouden we vertrekken. Na de salsales kwam echter het probleem: geen vervoer, een andere groep die bij ons aan zou sluiten….. Na veel twijfel, geregel en overleg was Sharif zo lief om ons mee te nemen in zijn busje. Om half 12 ’s avonds besloten we daarom om dan toch maar te gaan.
’s Ochtends in het busje vertrokken we naar Gusterie, deze weg verliep niet geheel zonder problemen. Op een zandweg, die door de regen een modderweg was geworden kwamen we een auto tegen die vast zat. Wij waren natuurlijk zo aardig om deze mannen een handje te helpen door de auto uit de modder te duwen. Na een heerlijk voetenmodderbad klommen we weer in ons busje en toen moesten wij het wagen om door die modder door te komen. En ja hoor, ook wij zaten vast. Uiteindelijk kwamen we aan in ons ‘kamp’, waar we eerst lunchte bij de creek. Na al die modder en hete zon was het tijd om te zwemmen, over een boomstam te balanceren en te zonnen. Na een glaasje safari (we waren uiteindelijk op safari, dus daar hoort safari bij) stapten we in de boot en hebben we de creek gezien. De fata morgana in het echt is nog mooier en de boot ging een stuk harder… Op de open rivier aangekomen begon het zo hard te regen dat het gewoon pijn deed. Na gewacht te hebben op de regen zijn we weer terug gevaren en hebben we in ons hutje de hangmatten opgehangen. Even chillen, baden in de kreek, tijdens het eten kwam een andere groep terug van een boswandeling met een kleine kaaiman. Deze hebben wij natuurlijk allemaal even goed bewonderd en vast gehouden, na het kampvuur was het tijd voor onze boswandeling met twee indianen. Helaas vonden wij geen kaaiman, maar wel hele mooie kikkers. Knap dat zo’n man die in het donker vind.
Na gezongen te hebben bij het kampvuur mochten we weer weg, nu gingen weer de kreek op met de boot. Maya en ik in de ene boot en Nina en Evelien in de andere, natuurlijk weer onder leiding van indianen. Na een stuk gepeddeld te hebben gingen we verder met de motor, de volle maan gaf ons heel veel licht. Behalve onze motor die af en toe zoemde hoorde wel allerlei nachtelijke geluiden van onder andere een tijger…. die ons, zo vertelde de indiaan achteraf aan ons achtervolgde. Na 2 uur varen kwamen wij weer terug, daar waren Nina en Evelien wel een beetje ongerust geworden. Zo ’s nachts varen door de jungle was in ieder geval weer een onbeschrijfelijke ervaring.
De volgende dag zijn we met de jeep naar een indianendorpje geweest, waar de kinderen ons babyaapjes lieten zien. Nina en Marleen hebben ze de fles gegeven en na afloop mocht ik hun mondjes afpoetsen.

Afscheid.
Nu wordt het echt tijd om afscheid te gaan nemen: van de kinderen, collega’s, de warmte, de zon, ons huisje, de natuur, de huizen, de sociale mensen, het eten, ons relaxte leventje….
Maar nog eerst even twee weken genieten van Suriname. Maya en ik vertrekken volgende week voor 5 dagen de jungle in….