Laatste lootjes in Suriname

Hier zit ik dan, weer in het vertrouwde Nederland. Gelukkig kan ik mijn Surinaamse slippers hier met dit zonnetje ook gewoon dragen, zodat eigenlijk alles weer heel ‘gewoon’ is hier in Nederland. Ik vind het wel gek om de dingen te zien die ik nu een tijdje niet gezien heb en eigenlijk toch zo ‘normaal’ zijn. Maar goed, mijn site is niet compleet zonder de laatste weken die ik Suriname gewoond heb.

Afscheid van stage.
Zoals ik al zei verwachtten we onze mentoren met de kinderen op onze laatste zondag in Paramaribo. Rond 16:00 zat ons terrasje vol en heeft Nina samen met haar mentor Saouto soep gemaakt, die ik helaas niet kon proeven omdat er kip in zat. Verder hebben de kinderen zich prima vermaakt en was het leuk om ons appartementje te showen.
De laatste week dat we stage liepen hadden we nog 3 dagen te gaan, woensdag 30 april was namelijk onze laatste dag. Na dinsdagavond nog de laatste voorbereiding te hebben getroffen voor ons afscheid, de eerst keer dat we stress ervaart hebben in Suri, met printen van verslagen en korte vragenlijstjes voor de kinderen was alles om half 12 dan toch klaar. De laatste dagen heb ik heel veel briefjes en tekeningen van de kinderen gekregen en sommige gaven me ineens elke dag een dikke brasa. Op de briefjes stonden hele lieve teksten die ik hier in Nederland zeker nog een keer ga doorlezen, een kindje schreef zelfs: Lieve juf Steff, als u weggaat neemt u me dan mee naar Nederland? Woensdagmiddag zou ik afscheid nemen van de kinderen, doordat de gym buiten op het veld uitliep (leuk om het gymveld nog gezien te hebben op mijn laatste dag, het was dan ook eindelijk droog) had ik nog 3 kwartier. Die laatste 3 kwartier werd het heel snel alles uitdelen en de kinderen de vragenlijstjes invullen, gelukkig heb ik alle kinderen nog wel persoonlijk een hand kunnen geven. Van mijn mentor en de directrice hoefde ik nog geen definitief afscheid te nemen, volgende week zouden we onze verslagen namelijk op komen halen. Dat betekende dat we de kinderen misschien ook nog heel even zouden zien. Overladen met cadeaus vertrokken Marleen en ik, lesgeven zouden we er in ieder geval niet meer doen nu. Dag Surinaamse kindjes met hun uniformpjes, alles wat eerst zo onwerkelijk leek en nu een alledaagse bezigheid was geworden zal vanaf dat moment een herinnering worden.

Koninginnedag in Suriname en nog meer feestjes.
Woensdagavond vertrokken Nina en Evelien met veel gehaast naar Curaçao. Marleen en ik hadden de komende dagen het rijk alleen. We hadden niet echt het gevoel dat het koninginnedag was, maar omdat we wel hadden gehoord dat er van alles te doen was en we zo’n feestdag niet zomaar voorbij kunnen laten gaan zijn we toch gaan kijken wat er te doen was. Op internet vonden we een feestje met Damaru en nog meer optredens. Na mijn laatste salsales hebben we ons omgekleed en werden we opgehaald door Jacintha (mentor Marleen) en haar zus. Na een paar drankjes bij La Caff zijn we naar De Lindeboom gegaan, waar we na een cocktail zijn weggerend…. Veel TE Nederlands ;)
Uiteindelijk zijn we met een hele groep in Mulenium beland, waar we het tot 6 uur volgehouden hebben.

Bezoekje aan de dokter.
Na een aantal weken eerder naar de kapper te zijn geweest, waar ik al angsten kreeg omdat het meisje dat mijn haar knipte verdedigend tegen haar collega zei: “Nee, hoor kijk maar het is niet scheef.” moest ik nu een bezoekje aan de dokter brengen. De weg wist ik er al, ik was er namelijk al geweest om Marleen te ondersteunen. Nu ik dezelfde rare plekken als haar kreeg moest ik er dus ook maar aan gaan geloven. Na een aantal uurtjes wachten, ik mocht dan wel zonder afspraak op het spreekuur komen, mocht ik naar binnen komen. “Ga maar op deze stoel zitten” zei een vrouw al wijzend naar een stoel in een klein kamertje met daarin alleen een weegschaal, een bed en nog een stoel met een andere wachtende patiënt. Toen deze andere patiënt door mocht lopen, mocht ik doorschijven naar de volgende stoel. Vanuit daar mocht ik dan het kamertje van de dokter in, deze schreef me wat zalfjes voor en nu twee weken later ben ik eindelijk van die bacteriële infectie af.

Een Surinaamse verjaardag.
Op onze laatste vrijdagavond waren we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van de zus van Jachinta. Na een drukke vrijdag moesten we nog wel ergens gaan eten voor we daarheen konden vertrekken, toen wij dit zeiden werden we uitgelachen door Jachinta: In Suriname eet je niet meer voordat je naar een verjaardag gaat! Aangekomen op het feestje kregen we dan ook een heerlijke bord vol Surinaams eten en een eigen fles Red Label.


* Wordt vervolgd......