Eerste weekje overleefd met twee nieuwe huisdieren

Nog geen week voorbij en alweer van alles beleefd. Maandag zijn we met onze fietsen het centrum in geweest. Het was wel even wennen om aan de goede kant van de weg te fietsen, hier fietsen ze namelijk links. We zijn dan ook een aantal keer nageroepen: “Jullie moeten aan de aan de andere kant fietsen!” We hadden dan alle vier niet door dat we rechts aan het fietsen waren. Niet alleen het fietsen aan de linkerkant was wennen, ook de chaos van de stad waren we niet gewend, continu getoeter van elke auto die je passeert. Nu zijn we er intussen achter dat dit betekend: ‘PAS OP! Hier kom ik….’ Niet vervelend dus, maar gewoon als waarschuwing. Het was maar goed dat ik tijdens het fietsen achter de rest aan kon fietsen, ik kon namelijk niet anders dan alleen maar dromend om me heen kijken. Wat een groot verschil tussen al die huizen. Vanuit arme hutjes (waar ik nog niet eens stap binnen zou durven zetten, omdat ik bang zou zijn dat ik door het hout heen zal zakken) zie je mensen naar buiten gluren naar de buren met een dikke auto voor de deur. We zijn onze stagescholen opnieuw op gaan zoeken op de fiets. Marleen en ik hadden geluk, de directrice was nog aanwezig. Ze ontving ons direct voor een kennismakingsgesprek. Ze heeft ons het een en ander uitgelegd over de school en vertelde dat we over 3 maanden op stap gaan met het hele schoolteam als afscheid. Ze vertelde ons nogmaals dat we voorzichtig moesten zijn, door zo’n vriendelijk ontvangst kregen we al helemaal zin in stage. We spraken af om vrijdag om half 11 terug te komen voor een kennismaking met de kinderen en de rest van het team.
Maandagavond hebben we eerst Surinaams gegeten, daar kregen we ook een foldertje met tijden voor salsadansen of Latin dance. Daarna nog even gaan poolen en weer op tijd naar bed, we waren namelijk nog niet over onze jetlag heen.
Dinsdag weer op de fiets naar de stageschool van Nina en Evelien, wat een doolhof hier met al die eenrichtingswegen. We deden er wel 2 uur over, terwijl het ook in 45 minuten te fietsen moet zijn. Bij hun stageschool was het net pauze. Een klein meisje stond aan het hek te wachten op haar moeder en zei tegen mij met zo’n lekker Surinaams accent: ‘Ik wil een ijsje…’ wat een schatje. Ik had haar zo mee naar huis willen nemen.
Na al die fietstochten hadden we weer honger, dus lekker lunchen bij zuz & zo met een lekker watermeloenensapje erbij.
Donderdag zouden we naar White Beach gaan, helaas regende het ’s ochtends heel hard. We hebben het weer even afgewacht, ondanks het er niet goed uitzag hebben we het er toch opgewaagd. Maar goed ook: het heeft de hele dag niet meer geregend, de zon heeft wel heel fel geschenen. Ik kon zelfs niet gewoon blijven zitten of liggen in de zon, terwijl ik anders zo houdt van een brandende zon. Tijdens de heenweg heeft de taxichauffeur ons een hele grote fabriek laten zien. De wegen waar we op reden zagen rood van de bauxiet, dat verklaarde meteen waarom vele auto’s hier zo rood zijn. De taxichauffeur wist hier ook veel vanaf. De Surinamers kunnen veel geld verdienen met de bauxiet, er wordt aluminium van gemaakt.
´s Avonds lekker gaan chillen bij ´t vat met eten en cocktails, daar kwamen we ook 3 Nederlandse jongens tegen die we op White Beach hadden ontmoet. Ze waren zo ongelooflijk saai om naar te luisteren dat wij er voor zorgde dat wij zoveel mogelijk aan het woord waren. Helaas begrepen ze de hint niet en wilde ze ook nog met eens mee op stap. Wel handig dat zij 2 auto´s hadden, die ons een ritje over de grote brug (erg vreemd gebouwd trouwens, enorm stijl) van Paramaribo gaf. Wat een uitzicht met al die mooie lichtjes!
Het stappen was geweldig, precies onze muziek met salsa, house, R&B en nog veel meer. Helaas moesten Maya en ik de volgende dag weer vroeg opstaan voor onze kennismaking op stage. Weer even goed zoeken naar de weg ernaartoe en veel vragen de mensen hier, die erg behulpzaam waren. Aangekomen bij de school ontving de directrice ons weer, ze nam weer de tijd voor ons en ze vertelde dat we allebei klas 3 (groep 5) krijgen. De ene klas heeft 33 kinderen en de andere 32, dat is wel even wat anders dan ik gewend ben. Om half 11v ging de directrice de schoolbel luiden, het was pauze. Wij mochten ook over het schoolerf heenlopen, ons was al verteld dat de kinderen erg spontaan zijn. Veel kinderen in Suriname mogen hun eigen mening niet geven, de kinderen van onze stageschool leren dit vanuit thuis juist wel te doen. We zouden dus veel respons krijgen. Veel kinderen (vooral de meisje) kwamen dan ook naar ons toe, sommige nog wat verlegen. De jongens liepen stoer voorbij en zwaaide een keertje. We hebben een rondleiding van juffrouw Hellen door de school gehad, zij doet nu de administratie op de school omdat ze aan het afbouwen is voor haar pensioen. In elke klas werden we voorgesteld als Juffrouw Marleen en Juffrouw Steff, vervolgens werden we begroet door alle kinderen: ´Dag juffrouw Steff en juffrouw Marleen´. De kinderen worden hier wel wat anders aangesproken, dat zal wel even wennen zijn. Morgen begint het dan echt, wel spannend!
Gister hebben Marleen en ik boodschappen gedaan en van een man op de markt die we dinsdag al ontmoet hadden hebben we een zak boskauwgoms gekregen. Dit is een soort oranje vrucht die je rondom de pit af moet bijten, vervolgens kauw je er net zo op als een kauwgom en spuug je de rest uit. Deze hebben we net even geproefd, we kregen er wel oranje tanden van en er zaten erg veel draden tussen mijn spalk. De smaak was ook even wennen………
’s Avonds weer lekker op stap naar de Zsa Zsa Zso geweest tot een uur of half 5, het is hier allemaal tot een uur of 7 open. Dat zijn wij niet gewend in Eindhoven hè!? Nu gaan we een lekkere duik nemen in onze achtertuin, met een gratis modderkuur. De tuin staat namelijk blank van de regen, wel zo’n 20 cm diep.

Oow, ja we hebben er twee nieuwe huisdieren bij. Twee kakkerlakken, maar zij hebben onze spray niet overleefd!