Sweeti Sranan

Onderwijs in Suriname:
Maandag ben ik alweer begonnen aan mijn tweede week stage. Wat een verschil, we zijn hier meteen lid van het team. Er wordt hier geen verschil gemaakt tussen leerkrachten, directrices, stagiaires of biebjuffrouws…. Vorige week maandagochtend ging de wekker erg vroeg, om 6 uur al, nog even snoezen tot kwart over 6 en daarna haasten naar stage. Het regende natuurlijk kei hard, waardoor we onze eerste stagedag lekker met de taxi naar stage gingen. Wat een luxe zeg, dat zijn we niet gewend in Nederland. In de taxi moesten Maya en ik nog beslissen of we klas 3a of klas 3b kregen. Dit hebben we maar besloten door aan te wijzen welke hand, met stiekje was klas 3a en die was voor mij, mijn mentor heet juffrouw Barbara. De vlag werd niet gehesen omdat het regende, dus ook geen volkslied. Wel begonnen we in de klas met het eerste gebedje voor die dag. Mijn mentor vroeg of ik meteen kennis wilde maken met de kinderen, dit vond ik wel leuk dus zei ik ‘ja’. Vervolgens liet ze het ook helemaal aan mij over, dus begon ik maar. Ik had gelukkig wat spullen van mezelf meegenomen, o.a. foto’s. Mijn mentor liep meteen de klas uit, wat een vertrouwen. Daar stond ik dan voor een klas voor bruine kindertjes met uniformpjes. Gelukkig bleken ze in eerste instantie niet veel te verschillen met kinderen uit Nederland. Ze waren allemaal enthousiast en wilde ook wat over zichzelf vertellen. Later op de dag merkte ik toch al een aantal verschillen, maar wat wil je met zo’n andere cultuur. Dat is allemaal toch wel ff wennen.
Tot nu toe hebben we de andere dagen nog wel elke ochtend het volkslied gezongen, om 8 uur ben ik alleen nog steeds niet wakker genoeg om gezang uit mijn keel te krijgen. Ook wordt er 4 keer op een dag gebeden. Ik heb de kinderen brieven gegeven van de kinderen uit Nederland (mijn stageklas daar). Ze zijn nu druk aan het terug schrijven. Vandaag en gister was mijn mentor ziek en heb ik de klas 2 dagen alleen gehad, nou nu denk je die zitten lekker in Suriname elke dag om 12:50 uit, gelijk weg met de kinderen. Nou ik heb wel ff de tijd nodig om na zo’n dagje bij te komen hoor. Zeker na 2 dagen alleen te hebben gestaan. Want het is wel vermoeiend om een klas van 31 kinderen uit een andere cultuur te draaien.

Eten in Suriname.
Het eten is hier wel ff wennen: de tijden, het eten zelf en de hoeveelheid. Ik ben benieuwd of we straks nog in het vliegtuig passen met z’n alle. Ik vind het wel leuk om allerlei nieuwe dingen uit te proberen. Het volgende heb ik al op:
- Cassave chips.
- Bananen chips.
- Rijst chips (zo heet het niet, maar ben de naam kwijt) het is in ieder geval rijst uit de onderkant van de pan met zout en olie.
- Bananen (smaken hier iets anders).
- Kleine bananen, zijn heel anders en hebben ook een andere naam… ook al vergeten? Ze zijn in ieder geval veel zoeter.
- Boskauwgom, alleen toen ik die naam noemde zoals we geleerd hadden van onze taxichauffeur lachte ze me op stage uit. Het zijn awara’s, maar je moet ze wel eten als kauwgoms en ze komen uit het bos.
- Lychees (lekker!).
- Nog meer vruchten….
- Een soort friet van cassave.
- Pitsjell. (groente met pindasaus, er zat zelfs bladspinazie tussen en je zult het niet geloven papa maar dat heb ik opgegeten!).
- Gebakken banaan met pindasaus.
- Vis op surinaamse wijze.
- Vanavond ga ik samen met Km Roti eten.

Surinaamse mentaliteit.
Dat de mensen hier alles op het gemakje doen hebben we gemerkt van dag af een. Na dag 2 zijn we eigenlijk ook al een heel stuk geïntegreerd. Je kunt hier ook niet anders met die hitte, na een korte inspanning ben je alweer toe aan een douche. En die is ons appartement errrrg koud! Hoewel het bij mij toch nog wel blijft kriebelen: ik wil veel dingen doen en altijd bezig zijn. Lukt het me toch wel goed hoor: dat relaxen hier.

Nederlandse familie op bezoek.
Mijn nichtjes: Kim en Marijke zijn vorige week na een lange reis aangekomen in Suriname. Woensdagavond zou ik hen ophalen als verrassing op het vliegveld. Totdat ik vlak van te voren bij mijn mails een mailtje van mijn tante Jeanne las. Na 2 uur vliegen hadden ze weer om moeten draaien naar Amsterdam, wegens technische problemen met het vliegtuig. Na wat geregel haalde ik ze de volgende dag gelukkig wel op van het vliegveld. Hen had ik niet meer gesproken, waardoor ze niet zeker wisten of er dit keer wel een taxi voor hen klaar stond. Dus waren ze extra blij om mij te zien.
Marijke heeft hier geen moeite met integreren, ze relaxed het liefst de hele dag. Zaterdag was het mooi weer en hebben we wel lekker met z’n 6en kunnen zwemmen.
Verder geshopt, gegeten, geschild bij de waterkant, gepoold, cocktails gedronken en in een geel karretje door Paramaribo gecrost. Met Kim kreeg ik gister een rondleiding van de taxichauffeur door Noord-Paramaribo. Wat een huizen! We hebben de monding van de Suriname rivier gezien, wat een troep kwam daar aangespoeld. Hele koelkasten lagen ertussen. Toch wel het meeste vreemde idee was om het huis van Desi Bouterse te zien.
Nog even een paar daagjes genieten van mijn bezoek en dan vertrekken ze weer, morgen gaan ze meer naar stage. Ik ben benieuwd hoe ze het vinden. Ze hebben in ieder geval al veel verhalen van ons gehoord.

Surinaamse mannen.
De Surinaamse man roept van alles naar een fietsende ‘stagiaire’.
- Hey schatje.
- Ppsssst.
- Eey, stagiaires.
Op de vraag ‘Eey, zijn jullie stagiaires?’ had Marleen het juiste antwoord: ‘Ja, jullie ook?’ Dat konden ze wel waarderen. Regelmatig fluiten ze ook eens heel hard als je voorbij fietsen.

Het Surinaamse verkeer.
Links, toeteren, druk, minder verkeersregels (sinds een aantal weken is er pas een regel voor drankgebruik, voorheen was het goed als je nog maar kon blazen, haha!), geen fietspaden….
Waar Nederland wel iets van kan leren zijn de zogenaamde ‘aftellers’ naast de stoplichten, daarop kun je precies zien hoeveel seconden je nog moet wachten op groen.

Post in Suriname.
Wat is het leuk om een eerste kaartje, mailtjes, telefoontjes en berichtjes vanuit het vertrouwde, koude Nederland te krijgen. Bedankt!