Langer weg dan ooit.....

Ook al lijkt het hier of je weinig meemaakt, zo vergeet ik jullie toch te vertellen dat we met z’n 6en twee weken geleden op bezoek geweest zijn bij de neef van onze taxichauffeur. Ja, we hebben hier een persoonlijke taxichauffeur. Best een luxe waar ik nu al zo aan gewend ben geraakt, dat ik deze erg zal gaan missen. Regent het? Balen, maar geen probleem om bij stage te komen, want dan bellen we de taxi. Hoewel het hier zo hard kan regenen dat je onder je paraplu van de voordeur tot het hek van de tuin al helemaal nat wordt, zoals vandaag onderweg naar het salsadansen. Bah, dan schrijven ze vorige week in de krant dat de korte droge tijd aangebroken is. Nog weinig van te merken.
Maar goed, ik wilde iets vertellen over het bezoekje aan een echte Surinamer. Evelien, Marleen en Kim werden als eerste weggebracht en Marijke, Nina en ik moesten even wachten op het volgende ritje met de taxi. Als je dan uit de auto stapt en zo’n huis binnen stapt, waar een gigantische witte bank ziet staan met Kim, Marleen en Evelien erop dan denk je toch wel ff: Wauw, wat een huis! En die inrichting….. compleet met een hele bar. Het drinken wat we ingeschonken kregen was helaas niet te drinken. Veel te sterk of Baileys met een rare vanille smaak. Wat doe je dan met zo’n drankje??? Je kans grijpen als de gastheren even staan te roken, bij de blaffende waakhonden met enorme tanden. “Rennen!” achter Evelien aan naar de wc. Natuurlijk laat ik een heel spoor achter op de witte vloer, boenen met wc-papier en dan snel weer op de bank gaan zitten alsof je net een heerlijk glas drank naar binnen hebt gewerkt.
“Jullie hadden ook nog honger?” vroeg Dew (taxichauffeur) ons, nadat wij hadden verteld dat we …. Per ongeluk…. 4 personal pizza’s hadden besteld voor 4 personen. “Uuh, ja we lussen wel weer wat bami”. Met het idee dat zij ook nog willen/moeten eten wordt er voor ons een complete rijsttafel besteld. Terugbetalen is hier een belediging en je eten laten staan kan eigenlijk ook niet, helaas moesten we ze hierin toch teleurstellen.

Samen met Kim en Marijke heb ik ook een ritje door de palmentuin overleefd, maar goed dat we pas achteraf hoorde over bedreidigingen die deze week plaatsgevonden hebben in deze beruchter tuin.
De dag voor het vertrek van Kim en Marijke zijn ze nog mee naar mijn stage geweest. Het was leuk om ze dat te laten zien, nu zagen ze alles wat ze al een hele week in onze verhalen hadden gehoord. Kim en Marijke hebben de brieven die de kinderen hadden geschreven aan de kinderen in Nederland mee om ze af te kunnen geven.
Na stage zijn we naar het openluchtmuseum in Nieuw Amsterdam geweest. Dew wist hierover van alles te vertellen. Slavenhuisjes, grote pannen en een verkoophuis voor de slaven. Nu was het museum erg verlaten, dus waren de wc’s op slot en ik moest toch echt plassen…. Wat doen je dan? De bosjes induiken dan maar, dit bleek niet zo’n veilig idee te zijn. Want na 3 stappen stond ik oog in oog met een leguaan van een meter lang…. Dat was ff schrikken. Helaas schrok hij nog harder van ons en was hij zo weer weg. Dan maar een ander plekje zoeken om te plassen, vliegt er bijna een vleermuis of was het nu een libel over mijn hoofd.
Zaterdagavond nog lekker geluncht bij Zuz en Zo en toen moesten we afscheid nemen, natuurlijk vertrokken ze niet zonder een paar uur vertraging op te lopen. Maar dat was natuurlijk niks vergeleken bij de 24 uur van de heenreis.

Natuurlijk was het eerste bezoek nog niet vertrokken of het volgende bezoek stond alweer op de stoep. Krista en Gwen kwamen hier om de verjaardag van Maya te vieren.
Maandagavond hebben we met z’n 6en onze eerste salsales hier gehad. Nu hebben we allemaal al een keer met echte Surinamer gedanst en gaan we voortaan allemaal 2 keer per week trouw lang de dansschool om onze heupen soepel te maken.
Ook ben ik vanaf vorige week samen met Evelien begonnen met hardlopen, ook al twee keer per week. De eerste keer was al meteen geen saai rondje, de hoek nog niet om of we zagen vuurvliegjes flitsen en een kikker die onder onze voeten vandaan sprong, gevolgd door een slangenvel kwamen we aan bij ‘The Diamond’. Wat zou dat zijn? Dat gingen wij dus ff vragen aan de beveiliging. Na gevraagd te hebben of wij ook mochten komen en op welke dagen het leuk was begon er bij mij toch iets te dagen. Een nachtclub met dames voor die mannen? Snel doorrennen dan maar.

Met al dat slechte weer hier (bah bah… ik dacht de regentijd nu wel eindelijk voorbij zou zijn. Zeker na het bericht in de krant) kun je toch een stuk minder doen. Maar natuurlijk willen we wel wat beleven dus zijn we vorige week donderdag met z’n vieren naar de Parmaribo Zoo geweest. Eindelijk wilde dieren, wel grappig als je al die bordjes ziet en leest dat de dieren gewoon leven in het gebied waar wij op dit moment wonen. Na de dieren te hebben bestudeerd nog even allemaal een avontuurtje in de speeltuin gehad, alleen juf Evelien hield het bij kinderen helpen.

Vrijdagavond was het aftellen op het terras met een cocktail in de hand hebben we luid Maya’s verjaardag ingeluid. Cadeautje op het terras en daarna lekker wezen dansen in de kroeg, toch moesten we een beetje op tijd naar huis om de volgende ochtend weer vroeg op te moeten. Thuis was Maya erg verbaasd toen ze het appartement aantrof vol ballonnen, slingers en een boekje met verhalen uit Nederland.
Zaterdag hebben we Maya’s party gevierd op Overbridge, na een tochtje door de Jungle kwamen we aan hebben we lekker gezwommen en gezond. Natuurlijk kon Maya’s eerste zonnige verjaardag niet helemaal zonnig blijven, de rest van de dag hebben we dan ook in onze hangmatten in ons hutje gelegen. Toch een heerlijk dagje gehad….
’s Avonds thuis nog een verrassing voor Maya in het appartement: taart en bloemen van onze huisbazin. Na een lekker stuk, klaar maken voor het eten waar we uiteindelijk pas om half 12 ’s avonds mee begonnen. Daarna naar de discotheek en zo vloog het feestweekend voorbij.

Op stage ben ik ook al druk bezig met klassenregels, een beloningssysteem en dergelijke.

Net zijn Krista en Gwen ook vertrokken en nu zitten we weer een week alleen voor de ouders van Nina komen.

Volgende week begint onze paasvakantie ook, dus dan hopen we op een droge periode.

Morgen gaan we een kindertehuis bezoeken waar een kindje van mijn stageklas woont met 64 andere meisje onder leiding van een vrouw.

En dan zit er al een maand op, langer dan ik ooit van huis weg ben geweest en toch vliegt de tijd.